| The first Pole, North Pole Marathon Finisher |
|
|
 fot. archiwum Zbiegają się tu wszystkie południki, czyli wszystkie strefy czasowe i ...nie obowiązuje tu zasada 4-stron świata. W tym miejscu nie ma ani wschodu, ani zachodu, nie ma rzecz jasna północy. Stojąc na Biegunie Północnym każdy kierunek i każdy krok, jaki można zrobić będzie wiódł w jedną stronę – zawsze na południe. więcej o Krzysztofie i jego wyczynach na 6. kontynentach, znajdziecie tutaj !
ROZMOWA Z Krzysztofem Szachna pierwszym polskim uczestnikiem North Pole Marathon i pierwszym Polakiem, który ten bieg ukończył Katarzyna Szachna: Tato, jeszcze w piątek rano (9-go kwietnia 2010) byłeś na mroźnym Biegunie Północnym, dziś, w sobotę jesteś już w domu, w styczniu przebiegłeś australijski Cadbury Maraton w Hobart na Tasmanii – czy to wszystko nie dzieje się za szybko? Krzysztof Szachna: Tak, masz absolutną rację. Wrócić z Bieguna Północnego do Warszawy w jeden dzień to tylko kwestia techniczna, ale ukończenie 11 maratonów w 555 dni to już inna sprawa – i muszę przyznać, że zbyt szybkie to tempo, aby je kontynuować. Przyszłe starty będę planował z mniejszą częstotliwością. Zanim przejdziemy do Twoich planów wróćmy może na chwilę do Australii – Hobart 10 stycznia – meta Cadbury Maraton 2010 – co dalej? Do kraju wróciliśmy w drugiej połowie stycznia, więc do startu w North Pole Maraton 2010 pozostało niewiele ponad 2 miesiące. W normalnych uwarunkowaniach to wystarczający czas, aby się przygotować, w zeszłym roku w styczniu jak pamiętasz byliśmy w Maroku (Marrakesz Maraton) zaś w marcu przebiegłem Standard Chartered Stanley Marathon na dalekich Falklandach. Tym razem sytuacja nie była jednakże normalna i od samego początku czułem presję czasu – wiedziałem, że mam go mało. Jak wyglądały twoje wyobrażenia dotyczące Maratonu na Biegunie Północnym?
Jak wyglądały Twoje przygotowania? Zacząłem od odnalezienia kolegi Jarka Rajtara – pierwszego Polaka, który ukończył ICE Marathon – bliźniaczy do North Pole Marathon bieg organizowany przez Richarda Donovana. Podobne - mordercze warunki. Jest to jeden z dwóch organizowanych na Antarktydzie maratonów, z tym, że ICE Marathon odbywa się w głębi kontynentu w okolicach Patriot Hills, zaś Antarctica Marathon - na Wyspie Króla Jerzego, nieopodal wybrzeży Ameryki Południowej. Zdawałem sobie sprawę, iż będę się mierzył z czymś podobnym do ICE Marathon - tak wynika z opisu biegów, tak wynika z uzyskiwanych przez biegaczy czasów. Z Jarkiem spotkałem się w Krakowie, przekazał mi swoje doświadczenia i absolutnie bezcenne rady. Pod koniec stycznia rozpocząłem zatem przygotowania. Zima w tym roku sprzyjała twoim planom – tak niskich temperatur i tyle śniegu nie mieliśmy w Polsce od dawna. Nie będę ukrywał, że bardzo mi to pomogło. Dało szansę przetestować sprzęt. Zimowe Biegi Górskie w Falenicy ze swoim trudnym profilem trasy, stały się niejako poligonem doświadczalnym dla takich elementów jak buty, łańcuszki na buty, maski na twarz, gogle, elementy ubioru. Inne imprezy, w których w okresie przygotowawczym brałem udział to Toyota Ekomaraton Targówek oraz Dwumaraton Bydgoski. Bydgoszcz to dla mnie miejsce szczególne – nigdy jeszcze podczas Dwumaratonu nie przebiegłem maratonu – zawsze był to dystans od 5 (półmaraton) do 8 kółek (34km) i zawsze bardzo impreza ta pomagała mi w przygotowaniach do kolejnych maratonów. Tak również było i tym razem, przed North Pole Marathon. Niedziela 4 kwietnia to dzień podwójnie w tym roku szczególny. To dzień szczególny, gdyż to dzień Twoich urodzin a w tym roku dodatkowo był to dzień, w którym rozpocząłem podróż na Biegun Północny. Pierwszy przystanek to Oslo. Tak, zbiórka uczestników została wyznaczona na Wielkanocny Poniedziałek 5 kwietnia na Spitsbergenie. Mając na uwadze siatkę połączeń lotniczych do Oslo, musiałem wybrać się dzień wcześniej, aby po nocy spędzonej w hotelu przy lotnisku, w poniedziałek via Tromso w północnej części Półwyspu Skandynawskiego dotrzeć do Longyearbyen – stolicy norweskiej prowincji Svalbard. Longyearbyen – mimo, że egzotyczny to punkt na mapie świata nam jest jakby znany. Istotnie, to tu w zeszłym roku 6 czerwca miał miejsce Spitsbergen Marathon – można by rzec, że było to moje przetarcie biegowe w Arktyce. W kwietniu Svalbard wygląda nieco inaczej niż ten, który widziałaś w czerwcu. Jest bardzo mroźno i bardzo śnieżnie. Tu wciąż trwa zima, po mieście przechadzają się renifery, a na brzegach zatoki wylegują się foki. Lokalna fauna. Na Spitsbergen można dotrzeć samolotami linii SAS, a jak podróżować dalej na północ? To zapewniają już organizatorzy NP Marathon. Powyżej 89 stopnia, niedaleko od bieguna znajduje się rosyjska baza naukowa – Barneo. Jest ona, co roku od nowa tworzona na kilka tygodni między marcem a końcem kwietnia. Dysponuje ona ciężkim sprzętem, który jest w stanie w tych lodowych arktycznych warunkach utworzyć pas startowy dla samolotów klasy Antonov 74. Baza ta dysponuje również możliwością zakwaterowania maratończyków w specjalnych ogrzewanych namiotach. W kierunku Barneo odlecieliśmy ze Svalbardu we wtorek około 9 rano. Co po wylądowaniu? Jakie były wrażenia? Zimno. Okrutnie zimno i wiatr. Tego się nie spodziewałem. Wiatr w zasadzie urywał głowę. W tych warunkach mieliśmy zmierzyć się z dystansem 42k195m – wydawało się to niemożliwe, ale okazało się, że będzie jeszcze gorzej. Jeszcze gorzej?
Jakie nowiny przyniosła godzina 14-ta? Zgodnie z prognozami wiatr lekko zelżał, temperatura się podniosła i podjęto decyzję, że o 16 zaczynamy bieg. Czyli wystartowaliście. Tak – wcześniej trzeba było się przebrać w ubiór sportowy. Podjąłem decyzję, że pobiegnę w zwykłych trialowych Nike-ach uzbrojonych w łańcuszki śnieżne, do tego ogrzewacze do butów. Na nogi – tylko jedna warstwa – ciepłe długie spodnie do biegania. Na górę trzy warstwy. Bielizna z długim rękawem, ciepła bluza i kurtka. Warstwy II i III typu wind-stopper. Na szyję – szal tulejka. Na głowę kominiarka, maska na twarz i oczywiście gogle. W namiocie, który był centralnym punktem wyznaczonej pętli zostawiłem odżywki, napoje oraz co okazało się bardzo ważne - suche dodatkowe kominiarki, rękawiczki oraz zapasowe gogle. Jak wyglądała trasa biegu? Dwa małe kołka wyrównawcze + 11 kółek po około 3.8km. Pokonanie takiej pętli jak się później okazało zajmowało ponad 35 minut. Trasa prowadziła po pasie startowym, a raczej po tym, co zostało z pasa startowego po burzy śnieżnej (około 1.5 km) a następnie łukiem wracała do namiotu-bazy (około 2.3 km). Jak się biegło?
I? Na zakończenie kolejnego - 6 kółka, zrobiłem dłuższą przerwę – zmieniłem buty na ICEbugi z kolcami, nowe ciepłe skarpety a kurtkę biegową zamieniłem na normalna ciepła kurtkę przystosowaną do arktycznego mrozu. Biegowe rękawice zamieniłem na grube narciarskie. Od tego momentu, co kółko rotacyjnie zmieniałem gogle i kominiarki. W miarę dobrej formie przebiegłem kolejnych parę kołek – do tego o numerze 10. Czyli do przedostatniego.
I wreszcie meta. Tak – po 8 godzinach 36 minutach i 7 sekundach. Ukończyłem North Pole Maraton. Ukończyłem go na 17 miejscu na 21 startujących mężczyzn i na 21 miejscu na 25 uczestników ogółem. Ukończyłem ten maraton jako pierwszy Polak – „I am the first Pole, North Pole Marathon Finisher” – ta myśl bardzo pomagała mi walczyć na trasie, jako pierwszy z nas, który podjął tę próbę, nie mogłem i nie miałem prawa zejść z trasy, musiałem ten maraton ukończyć i ukończyłem go. Czy możesz Tato podzielić się wrażeniami z przyszłymi uczestnikami Maratonu na Biegunie Północnym? Myślę, że nie tyle mogę, co powinienem ;) Przede wszystkim warto zawsze dokładnie zapoznawać się z trasą maratonu, warunkami, jakich możemy oczekiwać oraz co nie mniej istotne z profilem czy też krótkim rysem biograficznym uczestników danego biegu, – jeżeli takie informacje są dostępne. Co jest charakterystyczne dla uczestników North Pole Marathon? To, że są oni ULTRA-maratończykami. Każdy z nich ma za sobą doświadczenia w biegach na 100km, 100 mil bądź jeszcze dłuższych. To oznacza, że każdy z uczestników ma za sobą doświadczenia w wielogodzinnym bieganiu. To jest Drogi, przyszły uczestniku North Pole Marathon klucz – sugeruję i doradzam zmierzyć się z bieganiem wielogodzinnym najpierw na trasach ultra-maratonów (50+km), zebrać własne doświadczenia, poznać swój organizm i jego reakcję na wielogodzinne zmaganie się z dystansem, ciężką trasą, pogodą i własnymi słabościami. Ja niestety tych doświadczeń nie miałem. Mój najdłuższy bieg to maratoński debiut w Warszawie w 2008 – czas 4:33:30. Wszystkie inne maratony biegałem już szybciej, a ostatnie w okolicach 3:50. Teraz przyszło mi walczyć na trasie ponad 8,5 godziny – nie byłem do tego gotowy i przed tym przyszłych uczestników przestrzegam…. Słowo podsumowania? Przede wszystkim słowa podziękowań. Dla Twojej mamy i Ciebie za wyrozumiałość. Jarek Rajtar już w tym tekście został wymieniony – rady jego były dla mnie absolutnie bezcenne – Jarku dziękuję. Firearrow – Sylwio dziękuję! Dodam, że Sylwia zmagała się z mrozem na Bajkale – jej rady bardzo mi pomogły. Aleksandra Ola – czyli dziewczyna, którą ganiałem na trasie Zimowych Biegów Górskich i Grand Prix Warszawy. Półmaraton Warszawski przebiegliśmy razem – Olu, Wielkie Dzięki. Ciepłe słowa należą się wszystkim przyjaciołom z tras biegowych: Wioli, Karolinie Agnieszce, Siulce, Darkowi, Maćkowi, Bartkowi – całej biegowej nacji. A co z Biegunem? Harmonogram całej wyprawy przez anormalne warunki pogodowe został totalnie zburzony. Maraton miał zacząć się w środę o 10 a zaczął o 16 i zakończył grubo po północy w czwartek. W czwartek warunki wciąż nie dawały możliwości, aby samolot po nas przyleciał. Pas startowy nie istniał, a warunki uniemożliwiały jego odtworzenie. Czwartek, zatem przesiedzieliśmy w namiotach, a w piątek rano, gdy nastąpiła poprawa pogody, śmigłowcem MI-8 zostaliśmy dowiezieni na Biegun Północny. Jest coś magicznego w miejscu gdzie szerokość geograficzna wynosi 90 stopni. Zbiegają się tu wszystkie południki, czyli wszystkie strefy czasowe i ...nie obowiązuje tu zasada 4-stron świata. W tym miejscu nie ma ani wschodu, ani zachodu, nie ma rzecz jasna północy. Stojąc na Biegunie Północnym każdy kierunek i każdy krok, jaki można zrobić będzie wiódł w jedną stronę – zawsze na południe. Co z kolejnymi startami, jakie masz plany? Na razie odpoczynek a potem zobaczymy. Na ten rok planowałem Australię, Biegun Północny, udział w biegu na 50km, jeden może dwa maratony na jesieni i wyprawę na Antarktydę. Postaram się te plany zrealizować.
|
| « poprzedni artykuł | następny artykuł » |
|---|
